Body/Ciało (2015)

Małgorzata Szumowska dojrzała. Już nie podpisuje się buntowniczą 'Małgośką'. Jest Małgorzata. Artystycznie również wkroczyła w wiek pełnoletności, bo Body/Ciało to póki co najlepszy polski film 2015 roku i na pewno najbardziej udany w dotychczasowym dorobku reżyserki. Stwierdzenie 'dobry jak na polski film' powoli odchodzi do lamusa, bo polska kinematografia przeżywa renesans, a oscarowa Ida jest tego najlepszym przykładem. Warto więc wspomnieć, że pani Szumowska została nagrodzona na berlińskim festiwalu filmowym, co nie jest przypadkowe - Body/Ciało to kino inteligentne, dowcipne, angażujące. Mamy początek marca, kto dorówna Szumowskiej?

Tytułowe ciało, Szumowska traktuje z jednej strony niczym pokrowiec dla duszy, z drugiej jednak jako oznakę inności, indywidualizmu, odzwierciedlenia tego co dzieje się w środku. Bulimiczka Olga (Suwała) swoim ciałem woła o pomoc, zgorzkniały prokurator (Gajos) wygląda na poturbowanego przez życie a Anna (Ostaszewska) pod powłoką dewoty skrywa mistyczne umiejętności. Całą trójkę splata przekonanie Anny o nawiązaniu kontaktu ze zmarłą żoną prokuratora. Brzmi jak rozkwitający dramat? Nic z tych rzeczy.

Body/Ciało jest zręcznym komediodramatem, gdzie udręki życia codziennego zgrabnie przeplatają się z ich humorystycznym wydźwiękiem. Najlepszym przykładem jest postać Anny, której powinniśmy cholernie żałować i zarazem współczuć samotności, jednak Szumowska w taki sposób obraca punkt widzenia, że zaczynamy się śmiać z jej safandulstwa i nieumiejętności przystosowania się do otaczającej rzeczywistości. Reżyserka z łatwością i z pełnym przekonaniem serwuje widzowi to, co chce żeby zobaczył i w jaki sposób ma to robić. Z Szumowskiej wychodzi zadziwiająca dojrzałość kinowa, której nie mogłem dostrzec w chociażby poprzednim filmie, czyli W imię... . Sztuką jest zrobić obraz odpowiednio wyważony z płynnie zmieniającymi się konwencjami, Szumowskiej się udało bez dwóch zdań.

Nie byłoby jednak sukcesu, gdyby nie wyśmienita gra aktorska Janusza Gajosa i Mai Ostaszewskiej, którym dzielnie partneruje debiutantka Justyna Suwała. Jeżeli mowa o ciele - Gajos posługuje się nim po mistrzowsku, każdy gest, ruch ciała jest odpowiednio przemyślany i nie trzeba ułańskiej szarży, by w mig załapać co postać Gajosa czuje i chce przekazać. Ostaszewskiej zaś groziło wpadnięcie w autoparodię, jej postać jest na tyle jaskrawa, że łatwo było wpaść w pułapkę drzemiącej w Annie groteskowości. Koniec końców - nie ciało czyni człowieka, a to co w siedzi w nim. Ważnym jest to co odczujemy, a nie co zobaczymy. Ciało pośredniczy w przekazie emocji i nie ważne jak się prezentuje. Szumowska uchwyciła to w sposób idealny.

JEDNO OKO NA...

Wspomnianą wyżej grę aktorską - Gajos i Ostaszewska zabrali ekran dla siebie, chociaż grają zupełnie innymi środkami ekspresji. Przyjemnością była każda sekunda z ich obecnością.

DRUGIE NA...

Absolutnie fantastyczne zdjęcia Michała Englerta, zarazem współscenarzysty filmu. Polskie kino rozwija się na każdej płaszczyźnie, to widać. Kapitalna sprawa.

reżyseria: Małgorzata Szumowska

scenariusz: Małgorzata Szumowska, Michał Englert

zdjęcia: Michał Englert

obsada: Janusz Gajos, Maja Ostaszewska, Justyna Suwała, Tomasz Ziętek

czas trwania: 90 minut