Naiwność, społeczne upośledzenie, szukanie iluzorycznej szansy na lepsze życie. Pisząc o o czeskiej Nowej Fali nie można nie wspomnieć o jej charakterystycznych elementach. Filmy z tego okresu, mocno nacechowane ludzką ułomnością, przedstawiają czarno-białe oblicze człowieka w sposób bezpośredni ale z ironicznym zaakcentowaniem. Czeska Nowa Fala to kino szczerości, gdzie nie stawia się posągów - tak jak w przypadku Miłości blondynki Milosa Formana, obrazu nominowanego do Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny w 1967 roku.
Pisząc o filmie Formana nadrabiam ogromne zaległości. Czeską Nową Falę miałem już dawno przerobić, ot warunek wykładowcy do zaliczenia. Wystarczył złoty okres Hollywood, ale lata 70' w Czechosłowacji mnie zaintrygowały. A jak już zacząć, to od wielkiego mistrza czyli Milosa Formana. Miłość blondynki to historia Anduli, pracownicy fabryki obuwia, dziewczyny naiwnej, zagubionej, szukającej prawdziwej miłości. Warto wspomnieć, że specyfika jej miejsca zamieszkania nie jest atutem, bo na jednego mężczyznę przypada szesnaście dziewcząt...
Anduli nie trzeba wiele - przystojny pianista Milda jest zdecydowanie lepszą alternatywą niż podstarzali rezerwiści sprowadzeni, by wypełnić niedobór mężczyzn w mieście. Błysk w oku, wprawna gadka i Andula wpada w sięć praskiego pająka. U dziewczyny wygrała opcja 'przez łóżko do serca', choć my, obiektywni widzowie, wiemy, że tak nie jest. Milda osiągnął swój cel, jednocześnie zasiewając u dziewczyny ziarno miłości - wystarczyło rzucone mimochodem zaproszenie do rodzinnej Pragi...
Film Formana to sztandarowy przykład Nowej Fali, zawierający jej wszystkie cechy. Andula to dziewczyna bujająca w obłokach o nieskrępowanej, szaleńczej chęci wyrwania się z mieściny i znalezienia prawdziwej miłości. Naiwność dziewczyny bezceremonialnie wykorzystuje Milda. Forman kontrastuje dwie różne osobowości - białą, bezbronną Andulę i czarnego, cynicznego Mildę. Pokazuje, że w życiu nie ma postaci, które można zawsze wybielić. Nie, młody pianista wykorzystuje swój urok i pozycję, by czarować dziewczyny takie jak Andula.
Wszystko to Forman pokazuje w dość dowcipnej, absurdalnej formie. Dramat wykorzystanej dziewczyny powinien smucić, powinniśmy jej współczuć. Dzięki czarnemu humorowi, zaśmiewamy się do łez - wystarczy wspomnieć podchody rezerwistów do dziewcząt czy scenę, gdy Andula konfrontuje się z Mildą w jego domu.
BYŁ TO 1967 ROK I 40. CEREMONIA WRĘCZENIA OSCARÓW.
tytuł oryginalny: Lasky jedne plavovlasky
reżyseria: Milos Forman
scenariusz: Milos Forman, Jaroslav Papousek, Ivan Passer, Vaclav Sasek
obsada: Hana Brejchova, Vladimir Pucholt, Vladimir Mensik
czas trwania: 90 minut
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz